kışşş

kışın geldiğini hüzünlü yapraklardan anlamıyorum... Doğa bana ders veriyor çünkü... Kış gelsin hiç ama hiç istemiyorum... Geceleri yeşeren ben kışın daha fazla büyüyorum... Uzayan geceler acımı katladıkça kabuğuma çekiliyorum... Kabuğum beni her geçen gece daha da acıyla yoğuruyor... Her gece ağlamamı bir tek yağmur bastıyor ve bana inat öyle olmaz böyle olur diyor... Sanki ben yağmura hakaret ediyormuşum gibi hepten üşütüyor beni... Ben belki de her üzüldüğümde bu yüzden titriyorum... Gökyüzüne inat titremem devam ediyor... Satırlarım sisli bir havada kayboluyor... Pusulam sadecerüzgar oluyor... Tek yaptığım ona karşı koymamak... Sabah gökyüzünden seçtiğim bulutlar hep grinin tonlarında... İnsanı boğarcasına.. Ellerim semaya her kalktığında ıslanıyor... Belkide ateşi yakmasın diye... Güneş düne göre yine erken batarken gece yine başlıyor... Yolda biriken sular yüzümü gösterdiğinde anlıyorum  ne ağır olduğunu... işte ben kışın geldiğini burdan anlıyorum... Belki de sadece senin yokluğun da bana her gece kış oluyor... Doğan ger güne senle başlayamamak beni benden alıyor... Daha sana sahip olmadan seni kıskanmak beni yıpratıyor... Seni bulamadan seni özlemek bana öldürüyor... Sabır denen şeye bu kadar muhtaç olmak beni üzüyor... Adını bilmediğim gibi-nefesinle sesini-kokunla tenini-gözlerinde beni  görmediğim sürece gecelerim kış-gündüzüm karanlık olacak...